ເຊື່ອວ່າຄົນລາວຫຼາຍຄົນຕ້ອງຜ່ານຈຸດທີ່ແຕ່ງຄຳທວາຍ ແລະ ເອົາຄຳທວາຍໄປໃຊ້ຫຼິ້ນກັບໝູ່ມາແລ້ວໃນສະໄໝກ່ອນ ເນື່ອງຈາກຄຳທວາຍແມ່ນກາບກອນພື້ນເມືອງປະເພດໜຶ່ງ ທີ່ເຮົາເຄີຍຮຽນ ແລະ ຖືກສອນກັນມາແຕ່ສະໄໝມັດຖະຍົມ.
ຄຳທວາຍ ເກີດມາຈາກການອອກແຮງງານຂອງຄົນ ແຕ່ສະໄໝບູຮານ ຊາວບູຮານໄດ້ສັງເກດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂອງເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນ: ວັດຖຸ ເຄື່ອງໃຊ້, ສັດສາວາສິ່ງ, ຕົ້ນໄມ້ໃບຫຍ້າຕະຫຼອດເຖິງອະໄວຍະວະຕ່າງໆຂອງຄົນເຮົາແລ້ວກໍນໍາເອົາມາ ທວາຍກັນ, ໂດຍໃຊ້ການປຽບທຽບ ຫຼື ເວົ້າແບບເຊື່ອງບັງຄວາມໝາຍ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຖືກຫວາຍຄົ້ນຄິດ ແລ້ວຕອບຄໍາທວາຍດັ່ງກ່າວ.
ສິລະປະການແຕ່ງຄໍາທວາຍ, ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ການປະດິດແຕ່ງວັນນະຄະດີພື້ນເມືອງປະເພດອື່ນໆ ເຫັນວ່າ ຄໍາທວາຍມີຂໍ້ຄວາມສັ້ນ, ກະທັດຮັດແຕ່ມີເນື້ອໃນຄົບຖ້ວນ.
ມາເຖິງປັດຈຸບັນນີ້ ຄໍາທວາຍຍັງມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍສໍາລັບປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ, ສະນັ້ນ, ຍາມໃດ ປະຊາຊົນເຮົາກໍພ້ອມກັນປົກປັກຮັກສາ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍໃຫ້ມັນດີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ອັນພາໃຫ້ຄໍາທວາຍສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຕົວຈົນເທົ່າທຸກວັນນີ້ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນວັນນະຄະດີປະເພດໜຶ່ງທີ່ສໍາຄັນໃນວັນນະຄະດີ ພື້ນເມືອງສະໄໝໃໝ່ຂອງພວກເຮົາ.
ຕົວຢ່າງຂອງຄຳທວາຍ:
• ແຫຼມກວ່າມີດແມ່ນຫຍັງ? (ແມ່ນ ປັນຍາ)
• ສູງກວ່າຟ້າແມ່ນຫຍັງ? (ແມ່ນ ໜ້າຜາກ)
• ອີ່ມະລຸງພຸງທົ່ວ ຜົວບໍ່ມີເຫຼືອຕາຍແຕ່ລູກຖີ່ແມ່ນຫຍັງ? (ແມ່ນ ແຫ).
ທີ່ມາ: ກະຊວງສຶກສາທິການ ສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດການສຶກສາ.
